φυταλιά

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

φυταλιά < φυτόν < φύω

Ουσιαστικό

ἡ φυταλιά, τῆς φυταλιᾶς (ιωνικός τύπος, ἡ φυσσ-ιή, τῆς φυσσιῆς)

1. στα ομηρικά χρόνια ο δενδρόκηπος και ο αμπελώνας, όρος που χρησιμοποιείτο και σε αντιδιαστολή προς το σιτοβολώνα

   φυταλιὴ καρποῖο μελίφρονος (γη καλλιεργημένη για γλυκούς καρπούς)

2. το τελευταίο εποχικό περιθώριο για να φυτευτεί κάτι
3. το φυτώριο, η φυτεία, το φυτό αυτό καθαυτό

   φυταλιά τῆς ἰδίας (της Αθηνάς) (δηλαδή η ελιά)

   φυταλιά καλάμου

   φυταλιά αμπέλου

Συγγενικά

• φυτάς
• φυτόν
• φυτός