πρυλέες

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ λείπει η κλίση

Ετυμολογία

πρυλέες < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

πρυλέες, -έων αρσενικό, μόνο στον πληθυντικό

1. (στρατιωτικός όρος) βαριά οπλισμένοι πεζοί οπλίτες

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, στη Βικιθήκη

   • 12 (Μ. Τειχομαχία.), στίχ. 77 (76-79)

     ἵππους μὲν θεράποντες ἐρυκόντων ἐπὶ τάφρῳ, | αὐτοὶ δὲ πρυλέες σὺν τεύχεσι θωρηχθέντες | Ἕκτορι πάντες ἑπώμεθ᾽ ἀολλέες· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ | οὐ μενέουσ᾽, εἰ δή σφιν ὀλέθρου πείρατ᾽ ἐφῆπται.»

     τους ίππους οι ακόλουθοι στον χάντακ᾽ ας κρατήσουν, | κι εμείς πεζοί τον Έκτορα με τ᾽ άρματά μας όλοι | θ΄ ακολουθήσoμεν μ᾽ ορμήν, και αν είναι διορισμένο | ν᾽ αφανισθούν, οι Αχαιοί δεν θα σταθούν εμπρός μας».

     Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

   • 5 (Ε. Διομήδους ἀριστεία.), στίχ. 744 (743-744)

     κρατὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον | χρυσείην, ἑκατὸν πολίων πρυλέεσσ᾽ ἀραρυῖαν·

     Κράνος δικέφαλο φορεί, τετράλοφον, ωραίον, | χρυσό, που πόλεων εκατόν στρατούς αντισηκώνει.

     Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

   ※  7ος πκε αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, (αποδίδεται) Ἀσπὶς Ἡρακλέους^w, 193 (193-194)

   αἰχμὴν ἐν χείρεσσιν ἔχων, πρυλέεσσι κελεύων, | αἵματι φοινικόεις ὡς εἰ ζωοὺς ἐναρίζων,

   Δόρυ στα χέρια κράταγε, ενθάρρυνε τους πεζομάχους, | από το αίμα κόκκινος, σαν να φονεύει ζωντανούς.

   Μετάφραση (2001): Σταύρος Γκιργκένης, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος @greek‑language.gr

2. (μεταγενέστερα και ως επίθετο) που βρίσκονται κοντά, σε πυκνή απόσταση μεταξύ τους, κατά μάζες, σαν πεζοί στρατιώτες

Παράγωγα

• πρυλεύσεις
• πρύλις

Πηγές

• πρυλέες - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πρυλέες - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.