ῥαίω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ῥαίω < πιθανόν συγγενές του ῥήγνυμι

Ρήμα

ῥαίω

1. σπάω, θραύω
2. συντρίβω
3. προκαλώ ναυάγιο ή (παθητικό) πέφτω θύμα ναυαγίου

   φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν ἐυεργέα νῆα ἐκ πομπῆς ἀνιοῦσαν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ ῥαισέμεναι (: Κι εἶπε πὼς (ο Ποσειδώνας) κάποιο Φαιακινὸ καλόφτιαστο καράβι, ποὺ θά 'ρθη ἀπὸ προβόδημα στὰ θαμπερὰ πελάγη, θὰ σπάση - Οδύσσεια, Θ ή 8, 569, απόδοση Εφταλιώτη)

4. καταστρέφω
5. παθητικό: καταστρέφομαι, σκορπίζομαι, συντρίβομαι, καταβάλλομαι

   τῷ κέ οἱ ἐγκέφαλός γε διὰ σπέος ἄλλυδις ἄλλῃ θεινομένου ῥαίοιτο πρὸς οὔδεϊ (ἐδῶ κι ἐκεῖ θὰ σκόρπαγαν σκασμένα τὰ μυαλά του στὸ σπήλιο χάμου Οδύσ. Ι ή 9, 459, απόδοση Εφταλιώτη)

Αρχικοί Χρόνοι	Ενεργητική Φωνή	Παθητική Φωνή
Ενεστώτας	ῥαίω
Παρατατικός
Μέλλοντας	ῥαίσω	ῥαίσομαι (παθ. με μορφή μέσου)
Αόριστος	ἔρραισα	ἐρραίσθην

Συγγενικά

• ῥάσσω και ῥήσσω και ῥήττω
• ῥαιστήρ
• ῥαιστήριος