σιμώνω

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

σιμώνω < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική σιμώνω < αρχαία ελληνική σιμός + -ώνω

Ρήμα

σιμώνω, αόρ.: σίμωσα (χωρίς παθητική φωνή)

(λαϊκότροπο) πλησιάζω, κοντεύω
※ Θα το στείλανε να του μηνύσει κι αυτό φοβότανε να τον σιμώσει, απαράλλαχτα όπως μια φορά κι εγώ, όταν τον έβλεπα έτσι θυμωμένο. (Κωσταντίνος Χατζόπουλος (1923)^[1] Η Αννιώ [διήγημα])

Συγγενικά

σιμά
σίμωμα
→ και δείτε τη λέξη σιμός

Κλίση

Ενεργητική φωνή

Εξακολουθητικοί χρόνοι
πρόσωπα	Ενεστώτας	Παρατατικός	Εξ. Μέλλ.	Υποτακτική	Προστακτική	Μετοχή
α' ενικ.	σιμώνω	σίμωνα	θα σιμώνω	να σιμώνω		σιμώνοντας
β' ενικ.	σιμώνεις	σίμωνες	θα σιμώνεις	να σιμώνεις	σίμωνε
γ' ενικ.	σιμώνει	σίμωνε	θα σιμώνει	να σιμώνει
α' πληθ.	σιμώνουμε	σιμώναμε	θα σιμώνουμε	να σιμώνουμε
β' πληθ.	σιμώνετε	σιμώνατε	θα σιμώνετε	να σιμώνετε	σιμώνετε
γ' πληθ.	σιμώνουν(ε)	σίμωναν σιμώναν(ε)	θα σιμώνουν(ε)	να σιμώνουν(ε)
Συνοπτικοί χρόνοι
πρόσωπα		Αόριστος	Συνοπτ. Μέλλ.	Υποτακτική	Προστακτική	Απαρέμφατο
α' ενικ.		σίμωσα	θα σιμώσω	να σιμώσω		σιμώσει
β' ενικ.		σίμωσες	θα σιμώσεις	να σιμώσεις	σίμωσε
γ' ενικ.		σίμωσε	θα σιμώσει	να σιμώσει
α' πληθ.		σιμώσαμε	θα σιμώσουμε	να σιμώσουμε
β' πληθ.		σιμώσατε	θα σιμώσετε	να σιμώσετε	σιμώστε
γ' πληθ.		σίμωσαν σιμώσαν(ε)	θα σιμώσουν(ε)	να σιμώσουν(ε)
Συντελεσμένοι χρόνοι
πρόσωπα	Παρακείμενος	Υπερσυντέλικος	Συντελ. Μέλλ.	Υποτακτική	Προστακτική
α' ενικ.	έχω σιμώσει	είχα σιμώσει	θα έχω σιμώσει	να έχω σιμώσει
β' ενικ.	έχεις σιμώσει	είχες σιμώσει	θα έχεις σιμώσει	να έχεις σιμώσει
γ' ενικ.	έχει σιμώσει	είχε σιμώσει	θα έχει σιμώσει	να έχει σιμώσει
α' πληθ.	έχουμε σιμώσει	είχαμε σιμώσει	θα έχουμε σιμώσει	να έχουμε σιμώσει
β' πληθ.	έχετε σιμώσει	είχατε σιμώσει	θα έχετε σιμώσει	να έχετε σιμώσει
γ' πληθ.	έχουν σιμώσει	είχαν σιμώσει	θα έχουν σιμώσει	να έχουν σιμώσει