κουλᾶς

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

κουλᾶς [< τουρκική kule) < οθωμανική τουρκική قله (kulle) < περσική قله (qolle)] < αραβική قلة (qulla, κορυφή)

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈkuˈlaς/

τυπογραφικός συλλαβισμός : κου‐λᾶς

Ουσιαστικό

κουλᾶς αρσενικό

• πύργος, ακρόπολη

Άλλες μορφές

• γούλας
• γουλᾶς
• κουλά

Συγγενικά

• κουλαΐτης
• κουλαΐτισσα

Δείτε επίσης

• στα κυπριακά: γούλας

Πηγές

• κουλᾶς -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 
• σελ.321, Τόμος 8 - Κριαράς, Εμμανουήλ. Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Τόμοι Α'-ΙΗ'. (Τόμοι ΙΕ'-ΙΗ' επιμ. Ιωάννης Ν. Καζάζης) πολυτονικό σύστημα: τόμοι 1-5, μεταγραφή σε μονοτονικό: τόμοι 6-τέλος], pdf.Βιβλιογραφία.  Άπαντα Εμμανουήλ Κριαρά στην Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. 
• κουλᾶς - LBG - Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts (Λεξικό της Βυζαντινής Ελληνικής, ιδίως για τον 9ο-12ο αιώνα), Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften (Έκδοση της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών)