ἀείζωον

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἀείζωον < ἀεί + ζάω ή ζήω

Επίθετο

ἀείζωον

• ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, ουδέτερου γένους του ἀείζωος: αυτό που πάντα ζει.

  «Κόσμον τόνδε, τόν αὐτόν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ' ἦν ἀεί καί ἔστιν καί ἔστε πῦρ ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.» (Ηράκλειτος, Απόσπασμα 30)