ἄμυστις

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ λείπει η κλίση

Ετυμολογία

ἄμυστις < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ἄμυστις, -ιος και -ιδος θηλυκό

1. φιλοποσία
2. άφθονη πόση, μεγάλη ρουφηξιά, το να πίνει κανείς μονορούφι

   ※  5ος πκε αιώνας, Επιγραφικό χάραγμα στον πάτο μιας ερυθρόμορφης κύλικος. @greek-language.gr

   Κιμμέριός με ἔκλεψεν. ἔπειτ᾽ ἔκπινε μ᾽ ἄμυστιν.

   Ο Κιμμέριος μʼ έκλεψε και έπειτα μʼ άδειασε μονορούφι.

   H. Metzger, Fouilles de Xanthos, IV, Paris 1972, 166-170. P. A. Hansen, Carmina epigraphica Graeca saec. viii-v a. Chr. n., Berlin 1983, 465.

   ΣτΕ: Το αρχαίο αγγείο βρέθηκε στην Ξάνθο της Λυκίας.

   ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Κύκλωψ, στίχ. 417 (416-417)

   ὁ δ᾽ ἔκπλεως ὢν τῆς ἀναισχύντου βορᾶς | ἐδέξατ᾽ ἔσπασέν ‹τ᾽› ἄμυστιν ἑλκύσας

   Ξέχειλος από το ξεδιάντροπο το φαγοπότι εκείνος | το καλοδέχτηκε, το τράβηξε κάτω δίχως ανάσα

   Μετάφραση χ.χ.: Β. Λιαπή, Αθήνα: Κίχλη @greek‑language.gr

3. μεγάλο κύπελο που χρησιμοποιούσαν οι Θράκες

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Ἀχαρνῆς, στίχ. 1229 @scaife.perseus

   καὶ πρός γʼ ἄκρατον ἐγχέας ἄμυστιν ἐξέλαψα.

   ※  2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Αθήναιος ο Ναυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 11.25, 783e, @scaife.perseus.

   ἔπινον δὲ τὴν ἄμυστιν μετὰ μέλους, μεμετρημένου πρὸς ὠκύτητα χρόνου, ὡς Ἀμειψίας·
   αὔλει μοι μέλος·
   σὺ δ’ ᾆδε πρὸς τήνδ , ἐκπίομαι δ’ ἐγὼ τέως.
   αὔλει σύ, καὶ σὺ τὴν ἄμυστιν λάμβανε.

   ΣτΕ: Ο Αθήναιος ο Ναυκρατίτης παραθέτει ένα απόσπασμα του Αμειψίου, κωμικού του 5ου/4ου αι. π.Χ.

Συγγενικά

• ἀμυστεί (επίρρημα)
• ἀμυστί (επίρρημα)
• ἡδυπότις
• ἀμυστίζειν
• ἀμυστία
• ἀμυστίζω
• Ἄμυστις
• ἀμυστίζω

• → και δείτε τη λέξη μύω

Πηγές

• ἄμυστις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄμυστις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.