καῦχος

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία 1

καῦχος < καυχ- + -ος (ουδέτερο) < καυχῶμαι / καυχοῦμαι (καυχιέμαι)

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ νέα ελληνικά: καύχος

Ουσιαστικό

καῦχος ουδέτερο

• η καύχηση

Συνώνυμα

• καύχημα / καύκημα
• καύχησις / καύκηση
• καύκισμα

Ετυμολογία 2

καῦχος < ὁ καῦκος (στη σημασία: εραστής) με τροπή [k] > [x] < ἡ καῦκα < καυκοῦμαι / καυχοῦμαι ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)} • Η Ετυμολογία χρειάζεται ανάπτυξη με τεκμηρίωση. Μπορείτε να βοηθήσετε;  

Ουσιαστικό

καῦχος αρσενικό

• άλλη μορφή του καῦκος: ο αγαπητικός, ο εραστής

  ※  14ος αιώνας, Στέφανος Σαχλίκης, Αφήγησις παράξενος του ταπεινού Σαχλίκη, στίχ. 856 (855-856) @anemi.lib.uoc.gr

  Ἀπʼ ὅντες ἤμουν κοπελιά, ὀκτὼ χρονῶν ἢ δέκα,
  τὴν ἁμαρτίαν ἠγάπησα, τοὺς καύχους ἐπεθύμουν.

  Αφήγησις παράξενος /Stefanos Sahlikis i evo stihotborenie ; iszlbdovanie S. D. Papadimitriu, (επιμ.), Odessa :typ. Ekonomitseskaja, 1896.

Κλιτικοί τύποι

• καύχους (αιτιατική πληθυντικού)

Πηγές

• καῦχος -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].