βανάνα

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

βανάνα < (ορθογραφικό δάνειο) ιταλική banana

Προφορά

ΔΦΑ : /vaˈna.na/

τυπογραφικός συλλαβισμός : βα‐νά‐να

Ουσιαστικό

βανάνα θηλυκό (καθαρεύουσα)

• (φρούτο) η μπανάνα

  ※  Αἱ πλέον ἐξαίρετοι ὀπῶραι, ὡς τὸ πιτυόμηλον, ἡ βανάνα, τὸ φοινίκιον, πορτογάλλιον, λεμόνιον, κίτρον, καὶ κακάον, εὑρίσκονται μόνον εἰς τὰς ἰσημερινὰς ἢ τροπικὰς χώρας.

  William Channing Woodbridge, Γεωγραφία στοιχειώδης, Σμύρνη: Εκ της Αμερικανικής Τυπογραφίας, 1835, σελ. 249

  ※  (ως αρσενικό) Τινὲς δ’ αὑτῶν ἔχουσιν ὄλας τὰς ἰδιότητας τῶν ἡδυτέρων ὀπόρων ἠμῶν, τῶν ἀπίων, τῆς σταφυλῆς, τοῦ ῥοδακίνου, τοῦ βανάνα, καὶ τῶν ἄλλων, – ἔχουσι δηλαδὴ τὴν ὀσμήν των καὶ τὴν γεῦσίν των.

  Άρτος κατασκευαζόμενως χημικώς, Ο φιλόκαλος Σμυρναίος, έτος Α΄, τεύχος 20, 26 Οκτωβρίου 1858, σελ. 271

  ※  Βανάνα (ποικ. γν.)—Οὔτω καλοῦσιν οἱ κάτοικοι τῆς Γουϊνέας τὸν καρπὸν τῆς Βανανέας (βλ. λ.) ἡ δὲ ὀνομασία αὕτη ἐγενικεύθη καὶ παρὰ τοῖς ἄλλοις λαοῖς. Ἡ βανάνα εἶναι σφαίριον ἐπίμηκες, 8–10 ὑφεκατ. μήκους.

  Κωνσταντίνος Μητσόπουλος, Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν πρακτικών γνώσεων, τόμος 1, Αθήνα: Εκδοτικόν Κατάστημα Γεωργίου Φεξή, 1896, σελ. 388

Συγγενικά

• βανανέα

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .