κονσιλάριος

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

κονσιλάριος < (άμεσο δάνειο) λατινική consiliarius (consularis) < consilium

Ουσιαστικό

κονσιλάριος αρσενικό

1. σύμβουλος
2. κυβερνήτης βυζαντινής επαρχίας

   ※  10ος αιώνας - ⌘Κωνσταντίνος Ζʹ Πορφυρογέννητος, Περὶ θεμάτων Άνατολῆς καὶ Δύσεως
   Ἐπαρχία Μακεδονίας αʹ· ὑπὸ κονσιλάριον, πόλεις λ[β]ʹ· Θεσσαλονίκη, Πέλλη, Εὔρωπος, ∆ίος, Βέρροια, Ἐορδαία, Ἔδεσσα, Κέλλη, Ἀλμωπία, Ἡράκλεια Λάκκου, Ἀντανία, Γέμινδος, Νικεδής, ∆ιόβουρος, Ἰδομένη, Βράγυλος, Πρίμανα, Μαρώνεια, Ἀμφίπολις, Νεάπολις, Ἀπολλωνία, Τόπειρος τὸ νῦν Ῥούσιον, Νικόπολις, †Ἰθάπολις†, Ἄκανθος, Κερεόπυργος, Βέρπη, Ἄραλος, ∆ιοκλητιανούπολις, Σεβαστόπολις. Ἐπαρχία Μακεδονίας βʹ· ὑφ' ἡγεμόνα, πόλεις ηʹ

Άλλες μορφές

• κονσιλιάριος
• κονσιλιέριος

Συγγενικά

• κονσίλιον

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .
  ΣτΕ: με σήμανση «Επιγρ.» (σε Επιγραφή)