θείνω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

θείνω (θέν-j-ω) < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *gʷʰen- (συγγενές με λατινικά offendō, σανσκριτικά हन्ति (hánti) κ.ά.)

Ρήμα

θείνω, παθητικό: θείνομαι

• (ποιητικό) χτυπώ, πλήττω

Συνώνυμα

• τύπτω
• πλήσσω