ὄαρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ὄαρ < αθροιστικό πρόθημα ὀ- + ρίζα εἴρω ή ἀραρίσκω (συνδέω)

Ουσιαστικό

ὄαρ θηλυκό (γενική: ὄαρος & ὦρ, δοτική ὤρεσσιν)

• η σύζυγος

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 9 (Ι. Πρεσβεία πρὸς Ἀχιλλέα. Λιταί.), στίχ. 327 (στίχοι 326-327)

  ἤματα δ᾽ αἱματόεντα διέπρησσον πολεμίζων, | ἀνδράσι μαρνάμενος ὀάρων ἕνεκα σφετεράων

  περνούσα αιματοστάλακτες μ᾽ εχθρούς ανδρειωμένους | μαχόμενος, εξ αφορμής των γυναικών τους μόνον.

  Έμμετρη Μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς @greek‑language.gr

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 5 (Ε. Διομήδους ἀριστεία.), στίχ. 486 (στίχοι 485-486)

  τύνη δ᾽ ἕστηκας, ἀτὰρ οὐδ᾽ ἄλλοισι κελεύεις | λαοῖσιν μενέμεν καὶ ἀμυνέμεναι ὤρεσσι.

  Συ στέκεις, ουδέ τους λαούς παρακινείς τους άλλους | γυναίκες και παιδία τους μ᾽ ανδρειά να υπερασπίσουν·

  Έμμετρη Μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς @greek‑language.gr

Συγγενικά

• ὀαρίζω
• ὀάρισμα
• ὀαρισμός
• ὀαριστής
• ὀαριστύς
• ὄαρος

Συνώνυμα

• δάμαρ

Πηγές

• ὄαρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὄαρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.