συμπονέω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

συμπονέω < (συν-) συμ- + πονέω

Ρήμα

συμπονέω

1. κοπιάζω μαζί με κάποιον άλλο
2. υποφέρω μαζί με κάποιον άλλο
3. συμμετέχω από κοινού (σε συμφορές)

Άλλες μορφές

• συμπονῶ

Κλίση

    Κλίση

Ενεργητικός Ενεστώτας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ συμπονῶ συμπονῶ συμπονοῖμι / συμπονοίην - σύ συμπονεῖς συμπονῇς συμπονοῖς / συμπονοίης συμπόνει οὗτος συμπονεῖ συμπονῇ συμπονοῖ / συμπονοίη συμπονείτω ἡμεῖς συμπονοῦμεν συμπονῶμεν συμπονοῖμεν - ὑμεῖς συμπονεῖτε συμπονῆτε συμπονοῖτε συμπονεῖτε οὗτοι συμπονοῦσι(ν) συμπονῶσι(ν) συμπονοῖεν συμπονούντων / συμπονείτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή συμπονεῖν συμπονῶν συμπονοῦσα συμπονοῦν Ενεργητικός Παρατατικός προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ συνεπόνουν - - - σύ συνεπόνεις - - - οὗτος συνεπόνει - - - ἡμεῖς συνεπονοῦμεν - - - ὑμεῖς συνεπονεῖτε - - - οὗτοι συνεπόνουν - - -

Πηγές

• Μοντανάρι (Montanari), Φράνκο (Franco) (2013). Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Παπαδήμας. 
• «συμπονέω» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• «συμπονέω» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.