κοναβέω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

κοναβέω < κόναβος (ο αχός της μάχης}

Ρήμα

κοναβέω-κοναβῶ και κοναβίζω

1. προκαλώ έντονο θόρυβο, βγάζω κλαγγή

   ἔφατ᾽, Ἀργεῖοι δὲ μέγ᾽ ἴαχον, ἀμφὶ δὲ νῆες σμερδαλέον κονάβησαν ἀϋσάντων ὑπ᾽ Ἀχαιῶν,

2. ψοφώ ή πεθαίνω

Συγγενικά

• κόναβος
• κοναβίζω