Yoshiciv

ようこそ

ようこそ Welcome to el.wiktionary Yoshiciv! I remember our talks. Your Greek is great!!!
About the ancient σφέτερος. The greek word δικός ^(en) + possessive pronoun, means exactly «mine, yours, his, ours...» etc. The expression you used to translate it αυτός του εαυτού means the one of myself, the one of yourself. the one of hiself.... etc. It makes sense, but it is an artificial expression that does not occur in modern greek, because we have one word for it: δικός. Which comes from the ancient ἴδιος (the one of someone's person).
Please, let me know if you have any question. Arigato, our friend from Japan!! ‑‑Sarri.greek ^♫ | 16:17, 11 Μαρτίου 2020 (UTC)

Thank you very much for your kind reply! I’ll change the article soon. Thank you! Yoshiciv (συζήτηση) 16:49, 11 Μαρτίου 2020 (UTC)

Σφετερος was not always of third person (plural). It could be used for 1st and 2nd person sometimes. You can see same usage in other Indo-European languages like Slavic. Yoshiciv (συζήτηση) 17:00, 11 Μαρτίου 2020 (UTC)

And almost always it was reflexive. Yoshiciv (συζήτηση) 17:04, 11 Μαρτίου 2020 (UTC)

You know much more than me in ancient greek! ‑‑Sarri.greek ^♫ | 17:07, 11 Μαρτίου 2020 (UTC)

The poet used for 3rd person plural (including non-reflexive) and that was the only one usage. But there are the other usages, always reflexive, in other place as a dictionary says

the 3rd pers. sg., his or her own, his, her, for ἑός, ὅς, Hes.Sc.90, Pi.O.13.61, P.4.83, A.Ag.760 (lyr.), Pers.900 (lyr.), and in later Prose, Plb.7.14.3, etc. II sts. also used of other persons: 1 of 2nd pl., = ὑμέτερος, your own, your, Il.9.327 (sed leg. μαρναμένοις), Hes.Op.2, A.R.4.1327, AP9.134; cf. σφεῖς B. III. b of 2nd dual, Alcm.3. 2 of 2nd sg., = σός, thine own, only in Theoc.22.67. 3 of 1st sg., = ἐμός, mine own, Id.25.163. 4 of 1st pl., = ἡμέτερος, our own, X.Cyr.6.1.10 codd., A.R.4.1353, Plb.11.4.3, 11.31.6, App.Mith.5, etc. Yoshiciv (συζήτηση) 17:21, 11 Μαρτίου 2020 (UTC)

Greek one. σφέτερος, -α, -ον, κτητ. αντων. γʹ προσ. πληθ. (σφείς), I. 1. δικός τους, δική τους, δικό τους, Λατ. suus, σε Όμηρ. κ.λπ.· επιτετ., αὐτῶν σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν, σε Ομήρ. Οδ.· στον πεζό λόγο, η γεν. ἑαυτῶν είναι συνηθέστερη, αλλά το σφέτερος απαντά στον Θουκ. κ.λπ.· τὸ σφέτερον, τα προσωπικά τους αισθήματα, τα ατομικά τους συμφέροντα, στον ίδ., Πλάτ.· οἱ σφέτεροι, οι δικοί τους άνθρωποι, δηλ. οι έμπιστοί τους, σε Θουκ. 2. επίσης γʹ προσ. ενικ., δικός του ή δική του, αντί ἕος, ὅς, σε Ησίοδ., Πίνδ., Αισχύλ. II. στους ποιητές μερικές φορές τίθεται για άλλα πρόσωπα· 1. για βʹ πληθ., = ὑμέτερος, δικός σας, Λατ. vester, σε Ομήρ. Ιλ., Ησίοδ. 2. για βʹ ενικ., = σός, δικός σου, Λατ. tuus, σε Θεόκρ. 3. για αʹ ενικ., = ἐμός, δικός μου, Λατ. meus, στον ίδ. 4. για αʹ πληθ. = ἡμέτερος, δικός μας, Λατ. noster, σε Ξεν. Yoshiciv (συζήτηση) 10:04, 12 Μαρτίου 2020 (UTC)