ἔκπαγλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ ἔκπαγλος	τὸ ἔκπαγλον	οἱ, αἱ ἔκπαγλοι	τὰ ἔκπαγλα
Γενική	τοῦ, τῆς ἐκπάγλου	τοῦ ἐκπάγλου	τῶν ἐκπάγλων	τῶν ἐκπάγλων
Δοτική	τῷ, τῇ ἐκπάγλῳ	τῷ ἐκπάγλῳ	τοῖς, ταῖς ἐκπάγλοις	τοῖς ἐκπάγλοις
Αιτιατική	τὸν, τὴν ἔκπαγλον	τὸ ἔκπαγλον	τοὺς, τὰς ἐκπάγλους	τὰ ἔκπαγλα
Κλητική	ἔκπαγλε	ἔκπαγλον	ἔκπαγλοι	ἔκπαγλα
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			ἐκπάγλω
Γενική-Δοτική			ἐκπάγλοιν

Ετυμολογία

ἔκπαγλος < ἔκπλαγος < ἐκπλήσσω < ἔκ- + πλήσσω

Επίθετο

ἔκπαγλος αρσενικό ή θηλυκό, ἔκπαγλον ουδέτερο

1. φρικτός
2. φοβερός, θαυμαστός
3. (ελληνιστική κοινή) θαυμάσιος (νέα ελληνική: έκπαγλος)

Παράγωγα

• ἔκπαγλον, ἔκπαγλα (επίρρημα)

Πηγές

• ἔκπαγλος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἔκπαγλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.