ἄδυτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἄδυτος < ἀ- στερητικό + δύω + κατάληξη ρηματικών επιθέτων -τος

Επίθετο

ἄδυτος, -ος, -ον

1. στον οποίο δεν μπορεί κανείς να εισέλθει

   ἐς ἄδυτον θησαυρόν (Πίνδαρος, 11.4)

2. (για αστέρες) που δεν δύει

Ουσιαστικό

ἄδυτος αρσενικό και ἄδυτον ουδέτερο

1. το εσώτατο μέρος ενός ναού ή ιερού, το άδυτο

   αὐτὸς δ΄ Αἰνείαν μάλα πίονος ἐξ ἀδύτοιο ἧκε (Ιλιάδα Ε 512)

   κι ἐκεῖνος ἔστειλε ἀπὸ τὸ πάμπλουτον ἱερόν του τὸν Αἰνείαν (μετάφραση Ι.Πολυλά)