παρακλαυσίθυρον

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

παρακλαυσίθυρον < παρά + κλαίω + θύρα

Επίθετο

παρακλαυσίθυρον αρσενικό

• επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αρχικά σε αρχαία ελληνικά ελεγειακά ποιήματα ή επιγράμματα, όπου ο εραστής «κλαίει παρά την θύρα» (κλαίει μπροστά στην πόρτα) της αγαπημένης του, η οποία τον απορρίπτει ή τον έχει απορρίψει και αυτός προσπαθεί να της αλλάξει γνώμη

Ενδεικτικό παρακλαυσίθυρον επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας:

Μέχρι τίνος͵ Προδίκη͵ παρακλαύσομαι; ἄχρι τίνος σε γουνάσομαι͵ στερεή͵ μηδὲν ἀκουόμενος;

ἤδη καὶ λευκαί σοι ἐπισκιρτῶσιν ἔθειραι͵ καὶ τάχα μοι δώσεις ὡς Ἑκάβη Πριάμῳ.

(V 103 Ρουφίνου s:Παλατινή Ανθολογία/V/103 Ρουφίνου)

Ώς πότε πιά, Προδίκη, θέ νά κλαίω; Ώς πότε πιά, σκληρή, θά σέ ικετεύω

χωρίς καμμιά ανταπόκριση• πιά τώρα αρχίσανε ν’ ασπρίζουν τά μαλλιά σου

καί θέ νά μού δοθείς σύντομα, όπως εδόθηκε στόν Πρίαμο η Εκάβη.