δυσπάρευνος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δυσπάρευνος	τὸ	δυσπάρευνον
γενική	τοῦ/τῆς	δυσπαρεύνου	τοῦ	δυσπαρεύνου
δοτική	τῷ/τῇ	δυσπαρεύνῳ	τῷ	δυσπαρεύνῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δυσπάρευνον	τὸ	δυσπάρευνον
κλητική ὦ!		δυσπάρευνε		δυσπάρευνον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δυσπάρευνοι	τὰ	δυσπάρευνᾰ
γενική	τῶν	δυσπαρεύνων	τῶν	δυσπαρεύνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσπαρεύνοις	τοῖς	δυσπαρεύνοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσπαρεύνους	τὰ	δυσπάρευνᾰ
κλητική ὦ!		δυσπάρευνοι		δυσπάρευνᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσπαρεύνω	τὼ	δυσπαρεύνω
γεν-δοτ	τοῖν	δυσπαρεύνοιν	τοῖν	δυσπαρεύνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δυσπάρευνος < δυσ- + πάρευνος < παρά + εὐνή

Επίθετο

δυσπάρευνος, -ος, -ον

1. κακοστρωμένος
2. που ξαπλώνει δίπλα σε κάποιον προξενώντας του δυστυχία

   Ἐπεὶ δ' ἀπεῖπε, πολλὰ μὲν τάλας χθονὶ / ῥιπτῶν ἑαυτόν, πολλὰ δ' οἰμωγῇ βοῶν, / τὸ δυσπάρευνον λέκτρον ἐνδατούμενος / σοῦ τῆς ταλαίνης (Σοφοκλής, Τραχίνιαι, 789-792)

Πηγές

• δυσπάρευνος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δυσπάρευνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.