ὅριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ὅριον < ὅρoς

Ουσιαστικό

ὅριον ουδέτερο

1. το άκρο της επικράτειας ή της ακίνητης περιουσίας ή το τέλος μιας εδαφικής έκτασης

   ὁ δ΄ ἐπειδὴ ἐπὶ τοῖς ὁρίοις ἐγένετο καὶ ἔμελλε διαλύσεσθαι (Θουκυδ. Β΄, 12.3)