φῦναι

Αρχαία ελληνικά (grc)

Απαρέμφατο

φῦναι

• απαρέμφατο ενεργητικού αορίστου (ἔφυν) του φύω

  ※  6ος/5ος↑ αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Ἀγαμέμνων, στίχ. 1342 (1341-1342)

  τίς τἂν εὔξαιτο βροτῶν ἀσινεῖ | δαίμονι φῦναι τάδ᾽ ἀκούων;

  ποιός στον κόσμο με μοίρ᾽ ασυμφόριαστη | θα καυχιόταν ποτέ πως γεννήθηκε όλ᾽ αυτά σαν ακούει;

  Μετάφραση (1911): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Φέξης @greek‑language.gr

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Κύκλωψ, στίχ. 187 (186-187)

  μηδαμοῦ γένος ποτὲ | φῦναι γυναικῶν ὤφελ᾽, εἰ μὴ ᾽μοὶ μόνωι.

  Καλύτερα, μου φαίνεται, | των γυναικών η ράτσα ποτέ να μην εφύτρωνε — παρά για μένα μόνο!

  Μετάφραση χ.χ.: Β. Λιαπή, Αθήνα: Κίχλη @greek‑language.gr

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ, στίχ. 1224 (1224-1227)

  μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νι- | κᾷ λόγον· τὸ δ᾽, ἐπεὶ φανῇ, | βῆναι κεῖσ᾽ ὁπόθεν περ ἥ- | κει πολὺ δεύτερον ὡς τάχιστα.

  Το να μην έχεις γεννηθεί, | αυτό είναι το καλύτερο· | το δεύτερο καλό, αν έχεις | γεννηθεί, να πας το γρηγορότερο | εκεί απ᾽ όπου βγήκες.

  Μετάφραση (2004): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ @greek‑language.gr

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Αἴας, στίχ. 1375 (1374-1375)

  ὅστις σ᾽, Ὀδυσσεῦ, μὴ λέγει γνώμῃ σοφὸν | φῦναι, τοιοῦτον ὄντα, μῶρός ἐστ᾽ ἀνήρ.

  Αν κάποιος δεν παραδεχτεί, Οδυσσέα, μετά απ᾽ αυτά, | πως είσαι εσύ από τη φύση σου σοφός, είναι αυτός μωρός.

  Μετάφραση (2012): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ @greek‑language.gr

Πηγές

• φύω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φύω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• ΜΟΡΦΩ@ΛΟΓΕΙΟΝ