πρωτοπήμων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ λείπει η κλίση

Ετυμολογία

πρωτοπήμων < πρωτο- + πῆμα

Επίθετο

πρωτοπήμων

• αυτός που πρώτος προκαλεί κακό, ο πρωταίτιος του κακού

  ※  βροτοὺς θρασύνει γὰρ αἰσχρόμητις, τάλαινα παρακοπά πρωτοπήμων (Αισχύλος, Αγαμέμνων, στ. 222)

  γιατί το πρώτο βήμα στο άθλιο το κακό, αχρείος είναι σύμβουλος κι απομωραίνει, του ανθρώπου τα συλλογικά. (Αισχύλου Αγαμέμνων, μετάφραση Ι.Ν. Γρυπάρη, Εκδ. Οίκος Γεωργίου Φέξη, 1911) [1]

Πηγές

• πρωτοπήμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πρωτοπήμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.