κούκλης

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

κούκλης < κουκλ(ί) + -ης

Ουσιαστικό

κούκλης αρσενικό (και σήμερα σε χρήση ως ιδιωματικό)

• (πτηνό) πετεινός

  ※  14ος αιώνας, Στέφανος Σαχλίκης, Αφήγησις παράξενος του ταπεινού Σαχλίκη, στ. 188 (187-188) @georgakas.lit.auth.gr

  Καὶ ἀφότις πιοῦσιν περισσὰ καὶ γίνουσι μεθούκλι,
  γίνονται ὡσὰν τὸν μεθυστήν, τὸν πετεινὸν τὸν κούκλην.

  Γιάννης Κ. Μαυρομάτης & Νικόλαος Μ. Παναγιωτάκης (επιμ.), Στέφανος Σαχλίκης. Τα Ποιήματα. Χρηστική έκδοση με βάση και τα τρία χειρόγραφα, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2015, σ. 111-124.

Κλιτικοί τύποι

• κούκλην (αιτιατική ενικού)

Πηγές

• κούκλης -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 
• σελ.317, Τόμος 8 - Κριαράς, Εμμανουήλ. Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Τόμοι Α'-ΙΗ'. (Τόμοι ΙΕ'-ΙΗ' επιμ. Ιωάννης Ν. Καζάζης) πολυτονικό σύστημα: τόμοι 1-5, μεταγραφή σε μονοτονικό: τόμοι 6-τέλος], pdf.Βιβλιογραφία.  Άπαντα Εμμανουήλ Κριαρά στην Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. 
• Δημώδης Γραμματεία στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2015. Από τον Διγενή Ακρίτη (12ος αιώνας) έως την πτώση της Κρήτης (1669)