Συζήτηση:σαρμάκο
Ένας ανώνυμος χρήστης πρότεινε μία δεύτερη ετυμολόγηση (κατά τον Νικόλαο Πολίτη). Αν μπορεί κάποιος να την ελέγξει. --Xoristzatziki (συζήτηση) 05:14, 29 Ιουλίου 2013 (UTC)
- Στην παραπομπή που δίνω συζητήθηκε κι αυτή η εκδοχή, αλλά απορρίφθηκε -κατά τη γνώμη μου σωστά. Θα μπορούσε βέβαια να μπει σε υποσημείωση... --sVlioras (συζήτηση) 05:43, 29 Ιουλίου 2013 (UTC)
Δεν είναι δυνατό να δεχτούμε και τις δυο αυτές ερμηνείες "υποχωρώ" και "ετοιμάζομαι για αντεπίθεση". Η μια αναιρεί την άλλη, ή καλύτερα, ή η μια θα ισχύει ή η άλλη. Η φράση "κάνω σαρμάκο" δεν έχει σχέση με το τουρκικό "sarmak". O Νικόλαος Πολίτης δίνει σωστά την ετυμολογία της λέξης και έτσι ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή ερμηνεία που είναι "μείνε ακίνητος", "μείνε αμίλητος". (Μεταφορά της άποψης ανωνύμου από τη σελίδα του λήμματος)
Μία λέξη μπορεί κάλλιστα να σημαίνει πολλά και διαφορετικά και (πιθανόν φαινομενικά) αντικρουόμενα πράγματα ταυτόχρονα. Επίσης το Βικιλεξικό μπορεί να καταχωρήσει τις υπαρκτές ερμηνείες και ετυμολογήσεις αλλά όχι να επιβάλλει για το ποια είναι η σωστή. Φυσικά καλό θα ήταν να είχαμε παραδείγματα χρήσης της λέξης εκτός από το αναφερόμενο αυτή τη στιγμή (που είναι και ποιητικό, άρα μπορεί να έχει χρησιμοποιηθεί π.χ. μεταφορικά ή "ποιητική αδεία"). --Xoristzatziki (συζήτηση) 08:56, 29 Ιουλίου 2013 (UTC)
- Τη λέξη τη χρησιμοποιεί και η Μαρία Πολυδούρη στο βιβλίο της Πέρα απ' τον έρωτα και το θάνατο: Εσωτερικός μονόλογος: «...εφαπτόμενη με το πάτωμα, ένα καχεκτικό κορμί να ισορροπήσει τα δυο του πόδια προσπαθούσε, δύσκολη άσκηση το σαρμάκο, σκέφτηκα, ωστόσο θυμάμαι είχα μείνει σύξυλη στο κατώφλι». Αν μπορούμε να βρούμε και το βιβλίο, ώστε να δούμε τα συμφραζόμενα... (Αν και μου φαίνεται πως έχει σχέση με την τουρκική καταγωγή της λέξης)
- Ο Πολίτης δεν ήταν γλωσσολόγος ούτε αλάνθαστος. Μια υπόθεση έκανε...--sVlioras (συζήτηση) 09:52, 29 Ιουλίου 2013 (UTC)
Σε όλη την Ελλάδα η φράση "κάνω σαρμάκο" δεν έχει πουθενά την έννοια της επίθεσης. Σε όλες τις περιπτώσεις, ως διαταγή, "κάθησε αμίλητος", "σώπασε" σημαίνει. Την ίδια σημασία της λέξης μεταφέρει και η Πολυδούρη. Έτσι, αποκλείεται η τουρκική ετυμολόγηση, η οποία μάς παραπέμπει σε "επίθεση". Μπορεί - πράγματι - ο Ν. Πολίτης να μην υπήρξε γλωσσολόγος, όμως μάς διασώζει από τις πολύτιμες παρακαταθήκες του τη σωστή ετυμολόγηση της λέξης, όπως προκύπτει από τη γενική χρήση της έως τις μέρες μας.