συνίστωρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

συνίστωρ < συν- + ιστορώ

Ουσιαστικό

συνίστωρ αρσενικό / συνίστορας

1. αυτός που είναι μάρτυρας, παρών σε μια πράξη
2. αυτός που γνωρίζει, όπως και άλλοι