ἐμός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική		ἐμός		ἐμή		ἐμόν
γενική		ἐμοῦ		ἐμῆς		ἐμοῦ
δοτική		ἐμῷ		ἐμῇ		ἐμῷ
αιτιατική		ἐμόν		ἐμήν		ἐμόν
κλητική ὦ!		—		—		—
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική		ἐμοί		ἐμαί		ἐμᾰ́
γενική		ἐμῶν		ἐμῶν		ἐμῶν
δοτική		ἐμοῖς		ἐμαῖς		ἐμοῖς
αιτιατική		ἐμούς		ἐμᾱ́ς		ἐμᾰ́
κλητική ὦ!		—		—		—
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ		ἐμώ		ἐμᾱ́		ἐμώ
γεν-δοτ		ἐμοῖν		ἐμαῖν		ἐμοῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'καλός' - Παράρτημα#Αντωνυμίες

Ετυμολογία

ἐμός < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₁me-

Αντωνυμία

ἐμός, -ή, -όν

• (κτητική αντωνυμία) α΄προσώπου για έναν κτήτορα: ο δικός μου, η δική μου, το δικό μου

Κτητικές αντωνυμίες

Για έναν κτήτορα

• α' πρόσωπο: ἐμός, ἐμή, ἐμόν (δικός μου, δική μου, δικό μου)
• β' πρόσωπο: σός, σή, σόν (δικός σου, δική σου, δικό σου)
• γ' πρόσωπο: ἑός, ἑή, ἑόν (δικός του, δική του, δικό του)

Για πολλούς κτήτορες

• α' πρόσωπο: ἡμέτερος, ἡμετέρα, ἡμέτερον (δικός μας, δική μας, δικό μας)
• β' πρόσωπο: ὑμέτερος, ὑμετέρα, ὑμέτερον (δικός σας, δική σας, δικό σας)
• γ' πρόσωπο: σφέτερος, σφετέρα, σφέτερον (δικός τους, δική τους, δικό τους)

Πηγές

• ἐμός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐμός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.