στιχάριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	στῐχᾰριο-
ονομαστική	τὸ	στιχάριον	τὰ	στιχάριᾰ
γενική	τοῦ	στιχαρίου	τῶν	στιχαρίων
δοτική	τῷ	στιχαρίῳ	τοῖς	στιχαρίοις
αιτιατική	τὸ	στιχάριον	τὰ	στιχάριᾰ
κλητική ὦ!		στιχάριον		στιχάριᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		στιχαρίω
γεν-δοτ	τοῖν		στιχαρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

στιχάριον (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική στίχ(η) + υποκοριστικό επίθημα -ιον

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: στιχάριν ⇘ νέα ελληνικά: στιχάριο, στιχάρι (εκκλησιαστικός όρος)

Ουσιαστικό

στιχάριον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• (ενδυμασία) είδος χιτώνα με στόλισμα ή ποικιλία στην εμφάνιση

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη στίχος

Πηγές

• στιχάριον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• στιχάριον σελ.6700 - ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία. (συντομογραφίες & συγγραφέων)