παραχάραξις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παραχάραξῐς	αἱ	παραχαράξεις
γενική	τῆς	παραχαράξεως	τῶν	παραχαράξεων
δοτική	τῇ	παραχαράξει	ταῖς	παραχαράξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παραχάραξῐν	τὰς	παραχαράξεις
κλητική ὦ!		παραχάραξῐ		παραχαράξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παραχαράξει
γεν-δοτ	τοῖν		παραχαραξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παραχάραξις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική παραχαράσσω / παραχαράττω < παρα-χαρακ-(jω) + -σις > -ξις

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: παραχάραξη

Ουσιαστικό

παραχάραξις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η ενέργεια του παραχαράσσω
  1. απομίμηση χαράγματος ως απάτη
  2. παραποίηση, διαστροφή

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις παραχαράσσω, παρά, χάραξις και χάραξ

Πηγές

• παραχάραξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .