θέλησις

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

θέλησις < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή θέλησις. Συγχρονικά αναλύεται σε (θέλω), θελη- + -σις

Ουσιαστικό

θέλησις θηλυκό

1. η βούληση, η θέληση
2. επιθυμία, πόθος
3. συναίνεση, συγκατάθεση

Κλιτικοί τύποι

• θελήσεως (γενική ενικού)
• θέλησιν (αιτιατική ενικού)

Άλλες μορφές

• θέληση, πληθυντικός: θέλησες

Συγγενικά

• αὐτοθέλησις
• καλοθέλησις

→ και δείτε τη λέξη θέλω

Πηγές

• θέλησις -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	θέλησῐς	αἱ	θελήσεις
γενική	τῆς	θελήσεως	τῶν	θελήσεων
δοτική	τῇ	θελήσει	ταῖς	θελήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	θέλησῐν	τὰς	θελήσεις
κλητική ὦ!		θέλησῐ		θελήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θελήσει
γεν-δοτ	τοῖν		θελησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θέλησις < αρχαία ελληνική θέλω, θελη- + -σις.

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: θέλησις ⇒ νέα ελληνικά: θέληση

Ουσιαστικό

θέλησις θηλυκό

• θέληση, επιθυμία

Πηγές

• θέλησις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θέλησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.