ευήθης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο/η	ευήθης	το	εύηθες
γενική	του/της	ευήθους*	του	ευήθους
αιτιατική	τον/την	ευήθη	το	εύηθες
κλητική		ευήθη		εύηθες
↓ πτώσεις	πληθυντικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	ευήθεις	τα	ευήθη
γενική	των	ευήθων	των	ευήθων
αιτιατική	τους/τις	ευήθεις	τα	ευήθη
κλητική		ευήθεις		ευήθη
* Και προφορικός τύπος σε -η στη γενική ενικού αρσενικού, ή και θηλυκού
Κατηγορία όπως «συνήθης» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ευήθης < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική εὐήθης. Συγχρονικά αναλύεται σε ευ- + -ήθης (ήθος)

Προφορά

ΔΦΑ : /eˈvi.θis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : ευ‐ή‐θης

ομόηχο: ευήθεις

Επίθετο

ευήθης, ευήθης, εύηθες

• (απαρχαιωμένο) μωρός, αφελής

Συνώνυμα

• αγαθιάρης
• αφελής
• βλάκας
• χαζός

Συγγενικά

• ευήθεια
• ευήθως

Μεταφράσεις

    ευήθης

γαλλικά : naïf (fr), simple (fr)

Πηγές

• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)