γένειον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	γένειον	τὰ	γένειᾰ
γενική	τοῦ	γενείου	τῶν	γενείων
δοτική	τῷ	γενείῳ	τοῖς	γενείοις
αιτιατική	τὸ	γένειον	τὰ	γένειᾰ
κλητική ὦ!		γένειον		γένειᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		γενείω
γεν-δοτ	τοῖν		γενείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

γένειον, ήδη ομηρικό < *γέ-νεϜ-ιον, υποκοριτικό του γένυς (γνάθος, σαγόνι)

Ουσιαστικό

γένειον ουδέτερο

1. πιγούνι, το κάτω σαγόνι
2. η γενειάδα

Εκφράσεις

• οὐδὲν ἄλλο πλὴν γένειον καὶ κέρατα

Συγγενικά

• γενειάζω
• γενειάς
• γενειάω
• γενειάτης

→ και δείτε τη λέξη γένυς

Σύνθετα

• γενειοσυλλεκτάδαι

Πηγές

• γένειον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• γένειον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.