βούτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	βούτης	οἱ	βοῦται
γενική	τοῦ	βούτου	τῶν	βουτῶν
δοτική	τῷ	βούτῃ	τοῖς	βούταις
αιτιατική	τὸν	βούτην	τοὺς	βούτᾱς
κλητική ὦ!		βοῦτᾰ		βοῦται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		βούτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		βούταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

βούτης < βοῦς + -της

Ουσιαστικό

βούτης αρσενικό

• (επάγγελμα) βουκόλος, γελαδάρης

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος : βούτας & βώτας

Πηγές

• βούτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• βούτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.