ἔπαινος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἔπαινος	οἱ	ἔπαινοι
γενική	τοῦ	ἐπαίνου	τῶν	ἐπαίνων
δοτική	τῷ	ἐπαίνῳ	τοῖς	ἐπαίνοις
αιτιατική	τὸν	ἔπαινον	τοὺς	ἐπαίνους
κλητική ὦ!		ἔπαινε		ἔπαινοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐπαίνω
γεν-δοτ	τοῖν		ἐπαίνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἔπαινος < ἔπ- + αἶνος (διήγημα, μύθος)

Ουσιαστικό

ἔπαινος αρσενικό

• επιδοκιμασία, έπαινος, έγκριση
  1. ἔπαινον ἔχειν πρός τινος - κερδίζω έπαινο από καποιον

     ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 1 (Κλειώ), 96.3

     ὁ δὲ δή, οἷα μνώμενος ἀρχήν, ἰθύς τε καὶ δίκαιος ἦν, ποιέων τε ταῦτα ἔπαινον εἶχε οὐκ ὀλίγον πρὸς τῶν πολιητέων

     Κι αυτός, έχοντας πάντα στο νου του την εξουσία, ήταν ευθύς και δίκαιος. Με μια τέτοια συμπεριφορά κέρδιζε έπαινο μεγάλο από τους συμπολίτες του

     Μετάφραση (1964): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

  2. ἐπαίνου τυχεῖν ἔκ τινος - παίρνω έπαινο από κάποιον

     ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Ἀντιγόνη, στίχ. 665

     ὅστις δ᾽ ὑπερβὰς ἢ νόμους βιάζεται ἢ τοὐπιτάσσειν τοῖς κρατύνουσιν νοεῖ, οὐκ ἔστ᾽ ἐπαίνου τοῦτον ἐξ ἐμοῦ τυχεῖν.

     και κείνος που μ᾽ αυθαιρεσία παραβιάζει τους νόμους, ή εννοεί να επιβληθεί σ᾽ αυτούς που εξουσιάζουν, μόνο έπαινο από μένα δε θα πάρει·

     Μετάφραση (1940): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης), Αθήνα: Εστία @greek‑language.gr

Πηγές

• ἔπαινος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἔπαινος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.