ἄληστος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἄληστος	τὸ	ἄληστον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀλήστου	τοῦ	ἀλήστου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀλήστῳ	τῷ	ἀλήστῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἄληστον	τὸ	ἄληστον
κλητική ὦ!		ἄληστε		ἄληστον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἄληστοι	τὰ	ἄληστᾰ
γενική	τῶν	ἀλήστων	τῶν	ἀλήστων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀλήστοις	τοῖς	ἀλήστοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀλήστους	τὰ	ἄληστᾰ
κλητική ὦ!		ἄληστοι		ἄληστᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀλήστω	τὼ	ἀλήστω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀλήστοιν	τοῖν	ἀλήστοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἄληστος (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἄλαστος < ἄ- στερητικό + θέμα λησ- → και δείτε τη λέξη ἄλαστος

Επίθετο

ἄληστος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) ιωνικός τύπος του ἄλαστος
  1. αλησμόνητος, αξέχαστος

     ※  1ος κε αιώνας Φίλων ο Ιουδαίος, De Virtutibus, 176 @scaife.perseus

     ἐν δὲ ψυχαῖς ἡ ἄληστος μνήμη τῶν ἀξίων μνημονεύεσθαι δεύτερα δὲ τὰ κατ’ ἐπανόρδωσιν συνιστάμενα,

     ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ηθικά, Αἴτια Ἑλληνικά, 25 @scaife.perseus

     ἀλλʼ ἀλάστωρ μὲν κέκληται ὁ ἄληστα καὶ πολὺν χρόνον μνημονευθησόμενα δεδρακώς, ἀλιτήριος δʼ ὃν ἀλεύασθαι καὶ φυλάξασθαι διὰ μοχθηρίαν καλῶς εἶχε.

  2. που δε λησμονά, δεν ξεχνάει

Πηγές

• ἄληστος, ἄλαστος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄληστος, ἄλαστος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.