ἀποψίλωσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἀποψίλωσῐς	αἱ	ἀποψιλώσεις
γενική	τῆς	ἀποψιλώσεως	τῶν	ἀποψιλώσεων
δοτική	τῇ	ἀποψιλώσει	ταῖς	ἀποψιλώσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	ἀποψίλωσῐν	τὰς	ἀποψιλώσεις
κλητική ὦ!		ἀποψίλωσῐ		ἀποψιλώσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀποψιλώσει
γεν-δοτ	τοῖν		ἀποψιλωσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀποψίλωσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἀποψιλόω / ἀποψιλῶ + -σις (-ωσις). Μορφολογικά αναλύεται σε ἀπο- + ψίλωσις < ψιλός.

Ουσιαστικό

ἀποψίλωσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

1. το κλάδεμα
2. η αποψίλωση

Πηγές

• ἀποψίλωσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.