ἀδιάτρεπτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀδιάτρεπτος	τὸ	ἀδιάτρεπτον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀδιατρέπτου	τοῦ	ἀδιατρέπτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀδιατρέπτῳ	τῷ	ἀδιατρέπτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀδιάτρεπτον	τὸ	ἀδιάτρεπτον
κλητική ὦ!		ἀδιάτρεπτε		ἀδιάτρεπτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀδιάτρεπτοι	τὰ	ἀδιάτρεπτᾰ
γενική	τῶν	ἀδιατρέπτων	τῶν	ἀδιατρέπτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀδιατρέπτοις	τοῖς	ἀδιατρέπτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀδιατρέπτους	τὰ	ἀδιάτρεπτᾰ
κλητική ὦ!		ἀδιάτρεπτοι		ἀδιάτρεπτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀδιατρέπτω	τὼ	ἀδιατρέπτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀδιατρέπτοιν	τοῖν	ἀδιατρέπτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀδιάτρεπτος < ἀ- στερητικό + διατρέπω

Επίθετο

ἀδιάτρεπτος, -ος, -ον

1. (ελληνιστική κοινή) ακίνητος, αμετακίνητος, αμετάβλητος
2. (ελληνιστική κοινή) (για πρόσωπα) ισχυρογνώμων

Παράγωγα

• ἀδιατρέπτως (επίρρημα)
• ἀδιατρεψία

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις τρέπω και διατρέπω

Πηγές

• ἀδιάτρεπτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.