τσίφτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	τσίφτης	οι	τσίφτηδες
γενική	του	τσίφτη	των	τσίφτηδων
αιτιατική	τον	τσίφτη	τους	τσίφτηδες
κλητική		τσίφτη		τσίφτηδες
Κατηγορία όπως «μανάβης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

τσίφτης < (άμεσο δάνειο) αλβανική qift < *qiftër < μεσαιωνική ελληνική ξεφτέρι (αντιδάνειο) < ελληνιστική κοινή ὀξυπτέριον < αρχαία ελληνική ὀξύς + πτερόν (ή < τουρκικά çift < περσικά جفت: joft)

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈt͡si.ftis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : τσί‐φτης

Ουσιαστικό

τσίφτης αρσενικό (θηλυκό τσίφτισσα)

1. (λαϊκότροπο) άνθρωπος έξυπνος
2. (λαϊκότροπο) άψογος στην εμφάνιση ή στη συμπεριφορά.

   ⮡  Τον εμπιστεύομαι, είναι πολύ τσίφτης.

   ※  Ξεκρεμάω το καλό το κουστούμι μου […]. Μπαίνοντας στο μαγαζί κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Είμαι τσίφτης (Δημήτρης Χατζής, Το διπλό βιβλίο, β΄ έκδοση ξανακοιταγμένη [ανατύπωση]. Αθήνα: Καστανιώτης, 1977, σ. 78. ISBN 960-03-0401-7)

3. (προσφώνηση, λαϊκότροπο) μάγκας

   ⮡  μάγκας, τσίφτης και καραμπουζουκλής

4. (πτηνό) είδος αετού (Milvus migrans)

Συγγενικά

• τσίφτικος

Μεταφράσεις

    τσίφτης

Πηγές

• τσίφτης - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)