σπλάγχνον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	σπλάγχνον	τὰ	σπλάγχνᾰ
γενική	τοῦ	σπλάγχνου	τῶν	σπλάγχνων
δοτική	τῷ	σπλάγχνῳ	τοῖς	σπλάγχνοις
αιτιατική	τὸ	σπλάγχνον	τὰ	σπλάγχνᾰ
κλητική ὦ!		σπλάγχνον		σπλάγχνᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σπλάγχνω
γεν-δοτ	τοῖν		σπλάγχνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σπλάγχνον < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *spelgh- (σπλήνα)

Ουσιαστικό

σπλάγχνον ουδέτερο

1. (ανατομία) οποιοδήποτε από τα εντόσθια
2. (ως προς τη μητέρα) το παιδί

Συγγενικά

• σπλαγχνεύω
• σπλαγχνίς
• σπλαγχνίζομαι

Πηγές

• σπλάγχνον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σπλάγχνον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.