πυρπόλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	πυρπόλος	οἱ	πυρπόλοι
γενική	τοῦ	πυρπόλου	τῶν	πυρπόλων
δοτική	τῷ	πυρπόλῳ	τοῖς	πυρπόλοις
αιτιατική	τὸν	πυρπόλον	τοὺς	πυρπόλους
κλητική ὦ!		πυρπόλε		πυρπόλοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πυρπόλω
γεν-δοτ	τοῖν		πυρπόλοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «δρόμος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πυρπόλος < πῦρ + -πόλος < πολέω

Επίθετο

πυρπόλος,ος,ον

1. που ασχολείται με τη φωτιά
2. που καταστρέφει με τη φωτιά

Συγγενικά

• πυρπολέω-πυρπολῶ
• πυρπόλημα

Πηγές

• πυρπόλος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πυρπόλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.