πυρορραγής

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ πυρροραγής	τὸ πυρροραγές	οἱ, αἱ πυρροραγεῖς	τὰ πυρροραγῆ
Γενική	τοῦ, τῆς πυρροραγοῦς	τοῦ πυρροραγοῦς	τῶν πυρροραγῶν	τῶν πυρροραγῶν
Δοτική	τῷ, τῇ πυρροραγεῖ	τῷ πυρροραγεῖ	τοῖς, ταῖς πυρροραγέσι(ν)	τοῖς πυρροραγέσι(ν)
Αιτιατική	τὸν, τὴν πυρροραγῆ	τὸ πυρροραγές	τοὺς, τὰς πυρροραγεῖς	τὰ πυρροραγῆ
Κλητική	πυρροραγές	πυρροραγές	πυρροραγεῖς	πυρροραγῆ
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			πυρροραγεῖ
Γενική-Δοτική			πυρροραγοῖν

Ετυμολογία

πυρορραγής < πῦρ και ῥήγνυμι

Επίθετο

πυρορραγής,ής,ές

1. που έσπασε, ράγισε από τη φωτιά

   ἐμοὶ μελήσει ταῦτ᾽, ἐπεί τοι καὶ ψοφεῖ λάλον τι καὶ πυροῤῥαγὲς κἄλλως θεοῖσιν ἐχθρόν (Αριστοφάνη Αχαρν. 933)

2. που μπορεί να σπάσει από την υψηλή θερμοκρασία, ο εύθραυστος