παρωνύμιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	παρωνύμιον	τὰ	παρωνύμιᾰ
γενική	τοῦ	παρωνυμίου	τῶν	παρωνυμίων
δοτική	τῷ	παρωνυμίῳ	τοῖς	παρωνυμίοις
αιτιατική	τὸ	παρωνύμιον	τὰ	παρωνύμιᾰ
κλητική ὦ!		παρωνύμιον		παρωνύμιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παρωνυμίω
γεν-δοτ	τοῖν		παρωνυμίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παρωνύμιον (ελληνιστική κοινή) < ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου παρωνύμιος < αρχαία ελληνική παρώνυμος. Μορφολογικά αναλύεται σε αρχαία ελληνική παρώνυμ(ον) + -ιον, παρ- + -ωνύμιον.

• για τη σημασία «επώνυμο» < σημασιολογικό δάνειο από τη λατινική cognomen → δείτε και agnomen

Ουσιαστικό

παρωνύμιον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• όνομα που προέρχεται από άλλο παρόμοιο
• το επώνυμο ανθρώπου

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις παρώνυμος, παρά και όνυμα

Πηγές

• παρωνύμιος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.