ντελάλης

Νέα ελληνικά (el) επεξεργασία

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	ντελάλης	οι	ντελάληδες
γενική	του	ντελάλη	των	ντελάληδων
αιτιατική	τον	ντελάλη	τους	ντελάληδες
κλητική		ντελάλη		ντελάληδες
Κατηγορία όπως «μανάβης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ντελάλης < (άμεσο δάνειο) οθωμανική τουρκική دلال (dellal, δημώδης εκφορά: tellal) (τουρκική tellal)^[1] με ηχηροποίηση στα νέα ελληνικά με [t]>[d] από συμπροφορά [n] και [t] στην έκφραση στην αιτιατική (τον τελάλη) < αραβική دَلَّال (dallāl)

Ή από τη μεσαιωνική ελληνική μέσω του θηλυκού τύπου στη μορφή 'ντελάλισσα'^[2] (δείτε τελάλισσα) < οθωμανική τουρκική < αραβική

ντελάλης αρσενικό (θηλυκό ντελάλισσα)

(επάγγελμα) αυτός που ανακοίνωνε φωνάζοντας τα μαντάτα, ο δημόσιος κήρυκας, ο διαλαλητής

ντελάλης

↑ ντελάλης - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
↑ «ντελάλης κ. τελάλης» - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.
ΣτΕ: αναφέρει μεσαιωνικό τύπο ντελάλισσα, χωρίς σχόλιο για την καταγωγή του ηχηρού [d] στα νέα ελληνικά.