μήκυνσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μήκυνσῐς	αἱ	μηκύνσεις
γενική	τῆς	μηκύνσεως	τῶν	μηκύνσεων
δοτική	τῇ	μηκύνσει	ταῖς	μηκύνσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μήκυνσῐν	τὰς	μηκύνσεις
κλητική ὦ!		μήκυνσῐ		μηκύνσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μηκύνσει
γεν-δοτ	τοῖν		μηκυνσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μήκυνσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική μηκύν(ω) + -σις

Ουσιαστικό

μήκυνσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• (γραμματική) η μήκυνση στην προσωδία, το να κάνω μακρά μια συλλαβή

  ≈ συνώνυμα: μυκησμός (φωνήεντος)

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις μυκήνω και μῆκος

Πηγές

• μήκυνσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.