μάνδρα

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

μάνδρα < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική μάνδρα

Ουσιαστικό

μάνδρα θηλυκό

1. περιφραγμένο οικόπεδο (μάντρα)
2. περίβολος
3. στάνη, στάβλος
4. φωλιά
5. (χριστιανισμός) μοναστήρι

Άλλες μορφές

• μάντρα

Υποκοριστικά

• μανδράκι
• μαντράκι

Πηγές

• «μάνδρα» -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μάνδρᾱ	αἱ	...?...αι
γενική	τῆς	μάνδρᾱς	τῶν	μανδρῶν
δοτική	τῇ	μάνδρᾳ	ταῖς	μάνδραις
αιτιατική	τὴν	μάνδρᾱν	τὰς	μάνδρᾱς
κλητική ὦ!		μάνδρᾱ		...?...αι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μάνδρᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		μάνδραιν
Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την προσωδία του δίχρονου φωνήεντος στην παραλήγουσα. Δεν γνωρίζουμε πώς τονίζεται η ονομαστική πληθυντικού.
1η κλίση, Κατηγορία 'χώρα' όπως «χώρα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μάνδρα < πιθανόν σημητικής προέλευσης, αλλά ίσως και από το μάνδαλος ή το μανδάκης ^{(Χρειάζεται τεκμηρίωση…)}

Ουσιαστικό

μάνδρα θηλυκό

1. περιφραγμένη περιοχή
2. μαντρί, στάβλος

   ※  Ώσπερ πρόβατον της μάνδρας εξερχόμενον (Ασκητικά, Ισαάκ Σύρος, περίπου 613-700 )

Πηγές

• «μάνδρα» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• «μάνδρα» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.