κυνηγέσιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	κυνηγέσιον	τὰ	κυνηγέσιᾰ
γενική	τοῦ	κυνηγεσίου	τῶν	κυνηγεσίων
δοτική	τῷ	κυνηγεσίῳ	τοῖς	κυνηγεσίοις
αιτιατική	τὸ	κυνηγέσιον	τὰ	κυνηγέσιᾰ
κλητική ὦ!		κυνηγέσιον		κυνηγέσιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κυνηγεσίω
γεν-δοτ	τοῖν		κυνηγεσίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κυνηγέσιον < κυνηγετέω

Ουσιαστικό

κυνηγέσιον ουδέτερο

1. η συνοδεία σκύλων στο κυνήγι
2. το κυνήγι

   ≈ συνώνυμα: κυνηγεσία (ελληνιστική κοινή)

3. το θήραμα που πιάνεται στο κυνήγι

Πηγές

• κυνηγέσιον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κυνηγέσιον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.