κατάληξις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κατάληξῐς	αἱ	καταλήξεις
γενική	τῆς	καταλήξεως	τῶν	καταλήξεων
δοτική	τῇ	καταλήξει	ταῖς	καταλήξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κατάληξῐν	τὰς	καταλήξεις
κλητική ὦ!		κατάληξῐ		καταλήξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		καταλήξει
γεν-δοτ	τοῖν		καταληξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κατάληξις, ήδη στον Αριστοτέλη < καταλήγω, καταληκ- + -σις → δείτε και τις λέξεις κατά, λῆξις και λήγω

Ουσιαστικό

κατάληξις θηλυκό

1. (στον Αριστοτέλη) το τελευταίο τμήμα (όπως για φυτά)

   3ος αιώνας πκε - Ar. 1.13.13 → χρειάζεται παράθεμα

2. (ελληνιστική σημασία , γραμματική)
   1. τελευταίο μέρος περιόδου (σε κείμενο)
   2. το μέρος λέξης που αλλάζει στην κλίση, η κατάληξη

      ※  2ος αιώνας κε ⌘ Ἀπολλώνιος ὁ Δύσκολος Περὶ ἐπιρρημάτων, 2.1.1.166

      περισσοσυλλάβου πάσης γενικῆς κατάληξίς ἐστι βραχεῖα

      @books.google Immanuel Bekker, Anecdota Graeca, Berolini: 1816, τόμος 2ος, Apollonii Alexandrini De Coniunctionibus et de Adverbiis libri.

3. (ελληνιστική σημασία) η κατάληξη, η έκβαση, η λήξη

Συγγενικά

• καταληκτέον
• καταληκτικός
• μακροκαταληκτέω
• ὁμοιοκαταληκτέω
• ὁμοιοκαταληκτώδης
• ὁμοιοκαταληξία
• ὁμοιοκατάληξις
• προκατάληξις

λήγουν σε -κατάληκτος

• ἀκατάληκτος
• ἀνομοιοκατάληκτος
• βραχυκατάληκτος
• δικατάληκτος
• εὐκατάληκτος
• ἰσοκατάληκτος
• ὁμοιοκατάληκτος
• ὁμοκατάληκτος
• προκαταληκτικός
• σπονδειοκατάληκτος
• ὑπερκατάληκτος

→ και δείτε τις λέξεις καταλήγω, λῆξις και λήγω

Πηγές

• κατάληξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• καταλήγω - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.