εὐκρινής

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ εὐκρινής	τὸ εὐκρινές	οἱ, αἱ εὐκρινεῖς	τὰ εὐκρινῆ
Γενική	τοῦ, τῆς εὐκρινοῦς	τοῦ εὐκρινοῦς	τῶν εὐκρινῶν	τῶν εὐκρινῶν
Δοτική	τῷ, τῇ εὐκρινεῖ	τῷ εὐκρινεῖ	τοῖς, ταῖς εὐκρινέσι(ν)	τοῖς εὐκρινέσι(ν)
Αιτιατική	τὸν, τὴν εὐκρινῆ	τὸ εὐκρινές	τοὺς, τὰς εὐκρινεῖς	τὰ εὐκρινῆ
Κλητική	εὐκρινές	εὐκρινές	εὐκρινεῖς	εὐκρινῆ
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			εὐκρινεῖ
Γενική-Δοτική			εὐκρινοῖν

Ετυμολογία

εὐκρινής < εὖ + κρίνω < πρωτοελληνική *kríňňō < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *kri-n-ye- < *krey- (κοσκινίζω, χωρίζω, διαιρώ)

Επίθετο

εὐκρινής

1. καλά διαχωρισμένος
2. ορθάνοιχτος
3. σαφής, ξεκάθαρος
4. τακτοποιημένος, βαλμένος σε τάξη
5. (ιατρική) ευνοϊκός
6. (ιατρική) που οδηγεί σε κρίση
7. (ιατρική) που αναρρώνει