διαδοκίς

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διαδοκίς	αἱ	διαδοκίδες
γενική	τῆς	διαδοκίδος	τῶν	διαδοκίδων
δοτική	τῇ	διαδοκίδῐ	ταῖς	διαδοκίσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διαδοκίδᾰ	τὰς	διαδοκίδᾰς
κλητική ὦ!		διαδοκίς*		διαδοκίδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαδοκίδε
γεν-δοτ	τοῖν		διαδοκίδοιν
Με βραχύ γιώτα στο θέμα -ίς -ίδος. * Κατά τη Γραμματική του Smyth, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'πατρίς' όπως «πατρίς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαδοκίς < δια- + αρχαία ελληνική δοκ(ός) + -ίς (< δέχομαι < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *deḱ- (δέχομαι, παίρνω)

Ουσιαστικό

διαδοκίς θηλυκό (ελληνιστική κοινή) στον Ησύχιο

• (αρχιτεκτονική, ναυπηγικός όρος) διαδοκίδα

  ※  ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Δ

  <διαδοκίς> οἱ μὲν [ὑπόθεμα τῶν δοκῶν, πλάγιον ὑπόθεμα,] ἡ τὰς ἄλλας δοκοὺς ἀναδεχομένη· οἱ δὲ δοκῶν πλάγιον ὑπόθεμα

Πηγές

• διαδοκίς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.