διένεξις

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

διένεξις < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή διένεξις

Ουσιαστικό

διένεξις θηλυκό (κλιτικοί τύποι από την αρχαία κλίση στο διένεξις)

• (λόγιο) διένεξη, φιλονικία, διχογνωμία

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία.

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διένεξῐς	αἱ	διενέξεις
γενική	τῆς	διενέξεως	τῶν	διενέξεων
δοτική	τῇ	διενέξει	ταῖς	διενέξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διένεξῐν	τὰς	διενέξεις
κλητική ὦ!		διένεξῐ		διενέξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διενέξει
γεν-δοτ	τοῖν		διενεξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διένεξις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική δι- (δια-) δι-ενεγκ- (όπως στο απαρέμφατο αορίστου β΄ διενεγκεῖν, ως υποκατάστατο για χρόνους του διαφέρω) + -σις > -ξις

Ουσιαστικό

διένεξις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η διένεξη, η διχογνωμία

Συγγενικά

• διενεκτέος

Πηγές

• διένεξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.