βῆμα

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	βῆμᾰ	τὰ	βήμᾰτᾰ
γενική	τοῦ	βήμᾰτος	τῶν	βημᾰ́των
δοτική	τῷ	βήμᾰτῐ	τοῖς	βήμᾰσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	βῆμᾰ	τὰ	βήμᾰτᾰ
κλητική ὦ!		βῆμᾰ		βήμᾰτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		βήμᾰτε
γεν-δοτ	τοῖν		βημᾰ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κτῆμα' όπως «κτῆμα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

βῆμα < μεταγενέστερος τύπος του βᾶμα < απαθής βαθμίδα του θέματος βᾱ του βαίνω + -μα < *gwā- < (κληρονομημένο) πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *gʷeh₂- (πατάω). Ομόρριζο με το βωμός.

Ουσιαστικό

βῆμα ουδέτερο

1. μονάδα μήκους
2. η θυμέλη του θεάτρου
3. βάση αγάλματος
4. τόπος ειδωλολατρίας
5. έδρα δικαστή

Άλλες μορφές

• δωρικός τύπος : βᾶμα

Πηγές

• βῆμα - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• βῆμα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.